Rozdział 29.

Półtora miesiąca później

Byłam dalej na siebie zła i smutna z powodu okłamywania Grzesia. Czuję się z tym strasznie, a w dodatku… nie zgadniecie… spóźnia mi się okres. No jakaż niespodzianka – myślałam zła na siebie i resztę świata – bo jeżeli coś takiego miło się komuś przydarzyć to tylko mnie. Strasznie się denerwowałam, podejrzewałam najgorsze. Nie mogłam zrobić nic, bezsilność sprawiała, że płakałam. Nie miałam nawet z kimś porozmawiać o tym, co mnie gryzie. Grzesia nie potrafiłam skrzywdzić, Konstantin nie wydawał się dobrą osobą na takie zwierzenia, Michał nie dałby mi spokoju, a Dagmara z Polą zaczęłyby histeryzować. Pech chciał, że któregoś razu Dagmara szła na górę i zobaczyła, że płaczę. Podeszła do mnie zaniepokojona, przytuliła mnie i zapytała, co się dzieje.

-Dagmara ja nie wiem, co mam robić, okres mi się spóźnia.

- Oh… - wyglądała na zszokowaną.

- No właśnie. – Wybuchłam płaczem jeszcze bardziej gwałtownym niż chwilę wcześniej. – Dagmara, ja nie jestem gotowa, żeby być mamą.

- Rozumiem moja kochana, doskonale cię rozumiem, ale zobaczysz jakoś to rozwiążemy, na mnie i Michale zawsze możesz polegać.

- Dzięki, że mnie wspierasz. – Pociągnęłam nosem.

-Nie płacz, pójdziesz ze mną na wizytę jutro i zobaczymy, co się dzieje, nie martw się na zapas. – Przytuliła mnie.

-Mam nadzieję.

- Teraz połóż się, nie czujesz się chyba najlepiej. – Dagmara przykryła mnie kołdrą i głaskała po głowie póki się nie uspokoiłam i nie zasnęłam.

Obudziłam się, kiedy było już ciemno, rozejrzałam się po pokoju, a przede mną stało jeszcze ciepłe kakao, wypiłam je z wdzięcznością dla Dagmary, która pewnie je przygotowała, włączyłam komputer, ponieważ po drzemce poczułam się znacznie lepiej. W komunikatorze gg migała nieodczytana wiadomość, od Cupko pytał, co u mnie. Zastygnęłam z rękami nad klawiaturą, nie chciałam znowu kłamać kolejnej osobie, że wszystko ze mną w porządku, bo nic nie było w porządku ani w moim ciele ani w mojej głowie, to wszystko mnie wykańczało, każdy dzień z kłamstwami i spóźniającym się okresem zdawał się być jeszcze dłuższy niż poprzedni, a ja wydawałam się sobie po prostu suką, bo nie wiedziałam jak inaczej mogę się nazwać po tym, co zrobiłam sobie, Grzesiowi i wszystkim, którzy mi ufali. W końcu po chwili stagnacji wyłączyłam komputer nie odpisując nic Cupko. Dopiero odkładając telefon na biurko dostrzegłam na nim karteczkę z wiadomością: „Umówiłam Cię na jutro na 14 do mojego ginekologa, oczywiście pójdę z Tobą. O nic się nie martw. Dagmara”. No to pięknie – pomyślałam – jutro dzień sądu.

Kolejnego dnia po zajęciach udałam się wraz z Dagmarą do ginekologa. Bałam się jak diabli. Na szczęście przejęła mnie bardzo miła pani doktor Kwiatkowska. Oczywiście podstawowe pytania czy zaczęłam już życie seksualne czy to moja pierwsza wizyta i o inne tego typu informacje. Byłam bardzo zdenerwowana, więc Pani doktor kazała mi się uspokoić i rozebrać, później były badania.  Okazało się, że byłam w 5 tygodniu ciąży. Ta wiadomość mnie dobiła do końca, nie byłam nią nawet zaskoczona… uświadomiła mi po prostu jedną rzecz

Jestem w ciąży i nie wiem nawet, kto jest ojcem mojego dziecka.

Przed Panią Kwiatkowską udawałam, że wszystko jest w porządku, że jakoś przyjęłam tę wiadomość, Dagmara pocieszała mnie, mówiła, że wszystko będzie dobrze, że nasze maluchy będą się razem bawić i że zobaczę jak dobrze wszystko się ułoży, ale ja wiedziałam, że tak nie będzie. Nie byłam tak bardzo zła, że jestem w ciąży, to przypuszczałam już od kilku dni, gorsza była niepewność, jaki kolor włosów będzie miało moje dziecko… czy będzie ciemnowłose jak Grzesiu czy jasnowłose jak Cupko… i właśnie to było w tym wszystkim najgorsze. Totalnie nie wiedziałam, co mam teraz zrobić. Gdy wróciłyśmy do domu chciałam się zamknąć w pokoju i być sama, ale nie było to mi dane, ponieważ Dagmara powiedziała Miśkowi o ciąży. Winiar zrobił tylko dziwną minę. Ja się załamałam jeszcze bardziej. Jednak Winiar wiedział jak mnie dobić do końca. Powiedział, że u mnie w pokoju jest Kosa. Gdy weszłam na górę to bałam się wejść do pokoju. Gdy otworzyłam drzwi byłam w szoku. Grzesiek stał na środku pokoju z wielkim prezentem… z tego wszystkiego zapomniałam nawet, że mam urodziny. Jednak nie umiałam się cieszyć, tylko się rozpłakałam. Kosa nie wiedział, co się dzieje.

-Piękna, nie cieszysz się, ze przyjechałem?

Ja tylko bardziej się rozpłakałam. Nagle do pokoju wpadła Dagmara i zapytała czy już oznajmiłam Grześkowi radosną nowinę. On zdezorientowany powiedział, że nie.

-Paulina jest w ciąży. – Prawie wykrzyknęła.

Kosa zaczął skakać ze szczęścia, wziął mnie w ramiona i zaczął ściskać.

- tak się cieszę najdroższa. – Spojrzał na mnie, a w jego oczach widoczne były łzy, na co rozpłakałam się jeszcze bardziej. – Paulina, co się dzieje, Kosie zniknął z twarzy uśmiech.

- n-n-niic, po prostu chciałam dalej studiować. – Skłamałam.

Tak chciałam nadal kontynuować moje studia, ale przecież nie z tego powodu byłam taka nieszczęśliwa. Kosa był szczęśliwy, a ja wiedziałam, że albo stracę go na zawsze, albo już zawsze będę go okłamywać.

- Paulinko wszystko będzie dobrze. – Uścisnął mnie jeszcze bardziej – nosisz w sobie nasze dziecko i to jest teraz najważniejsze. – yhyyy jasne pomyślałam, niech no tylko Igła się o tym dowie….

_____________________________________________________________________

Witam was po dłuższej nie obecności. Pewnie już zapomnieliście o moim blogu. Przepraszam za dlugośc rozdziału. Mam nadzieje, ze pod ym rozdziałem będzie minimum 10 komentarzy, bo każdy z osobna komentarz mnie motywuje. Pozdrawiam :)