Dziewiątka.

Gdy otworzyłam drzwi to przede mną stał kurier z wielkim bukietem czerwonych róż. Oliwer nawet nie drgnął, bo się zajął grą, a ja udałam się do kuchni. W bukiecie znalazłam liścik. „Paulina, wiem że nie powinien był tak reagować, zachowałem się jak szczeniak. Wybacz mi. Kocham Cię. Konstantin.” Bez zastanowienia wyrzuciłam te kwiaty wraz z liścikiem do kosza i poszłam do Oliego by zagrać z nim jeden mecz. Młody jednak się znudził i poszedł do kuchni by się napić, a ja wyłączyłam grę i postanowiłam się położyć.

Oczami Oliego.

Gdy wyrzucałem kartonik po soczku zobaczyłem w koszu kwiaty i liścik. Zobaczyłem, ze to od Cupko, więc bez namysłu wziąłem telefon Pauliny i zadzwoniłem do niego i powiedziałem, że Paula zemdlała i że jestem sam i nie dam rady. Ten powiedział tylko, ze zaraz będzie. Po chwili dosłownie zjawił się w moim domu. Zadzwonił dzwonkiem, więc  obudził ciocię.

-Co on tutaj robi?!

-Młody zadzwonił, ze zemdlałaś.

-Że co proszę?! Oliwer wytłumacz mi to natychmiast!

-Ciocia nie krzycz na mnie- rozpłakałem się. – Chciałem tylko byście się pogodzili.

-Ale ja tego nie chce, po tym co ten bydlak chciał mi zrobić.

-Było minęło! On pewnie tego żałuje! Wyjaśnijcie sobie wszystko . Proszę.

-No dobra. Chodź do kuchni. Napijesz się czegoś jak już jesteś?

-Nie chce.

Oczami Pauliny

Udaliśmy się we trójkę do kuchni. Konstantin i Oliwer usiedli przy stole a ja się oparłam o blat kuchenny. Porozmawialiśmy chwile, ale nie wyjaśniliśmy wszystkiego, ponieważ Cupko wpadł na pomysł by wziąć Oliwera na lody. Nawet nie dali mi się przebrać, wyszłam w dużej bluzie i spodenkach. Oli był z siebie dumny i kroczył przodem i prowadził do budki z lodami. Ja z tego pośpiechu zapomniałam wziąć ze sobą pieniędzy, więc lody kupił Kostek.  Ja wybrałam włoskie, kręcone lody, a chłopacy wzięli gałki. Poszliśmy do parku, by w spokoju dokończyć rozmowę. Oliwer poszedł się bawić, a my usiedliśmy na ławce pod drzewem. 

-Paulina, wiem że będzie ciężko, ale ja nie chce cię stracić. Karol mi wszystko wyjaśnił. Nie potrzebnie tam jechałem żałuje tego.

-Teraz żałujesz? A wiesz jak się poczułam jak chciałeś mnie uderzyć? Myślisz, że to było miłe? Gdyby nie Aleks to bym pewnie z wielką śliwką pod okiem chodziła!

-Nie krzycz. Wiem, zachowałem się szczeniacko, ale nie wiem co we mnie wstąpiło. Nigdy taki nie byłem! Nigdy nie uderzyłem dziewczyny.

-No ok. Ale kurde z naszego związku na razie nic nie będzie. Straciłeś moje zaufanie, które jest ciężko odbudować.

-Wiem, ale mam jeszcze jakieś szanse?

-Masz, bo wiem, że nikt nie jest idealny.

-Czyli na razie kumple?

-Tak. Zobaczymy jak wszystko się potoczy.

Momentalnie zapadła cisza. Każde z nas patrzyło w inną stronę. Jednak oboje w tej samej chwili spojrzeliśmy na siebie.

-Co jestem brudna? Tak dziwnie patrzysz?

-Chodź tu młoda wytrę ci.

Gdy zbliżał się poczułam w środku takie ciepło. Gdy wytarł plamę to nasze usta dzieliły milimetry. Jednak Oliwer wiedział kiedy przeszkodzić.

-Ciocia, a trawkę da się sprać?

-Coś zrobiłeś? Mama nas oboje powiesi.

-Nie bój żaby, nie powiesi.

-Dobra idź się jeszcze bawić.

-Szkoda ze młody nam przerwał.

-Haha, właśnie dobrze. Za dobrze byś miał.

-Raz można.

-Wracajmy już, proszę.

Całą drogę z parku do domu Winiarskich szliśmy w milczeniu. Gdy doszliśmy to powiedzieliśmy tylko zwykle cześć i znów szara rzeczywistość zwana domem. Szybko z Olim udaliśmy się do łazienki, by sprać wielką zieloną plamę z koszulki malca, by nas Dagmara nie powiesiła. Po wielkich staraniach plama zniknęła, a ja wraz z latoroślą Winiarskich udałam się do salonu, by pooglądać bajki.  Po 3 godzinach do domu wróciła Dagmara. Oznajmiła, ze jak Michał wróci to musi coś powiedzieć. Chwile jeszcze posiedziałyśmy w kuchni.

-Paulina, ktoś tu był?

-Tak. Cupko był.

-Ooo, pogodziliście się?

-Na razie jesteśmy kumplami, ale nie przyszedłby gdyby nie twój wspaniały synek.

-A co on zrobił?

-To może od początku. Kurier wręczył mi kwiaty od Konstantina, a ja je wyrzuciłam. No i młody to znalazł i próbując nas pogodzić skłamał, ze zemdlałam. A tamten nieświadomy przyszedł i wszystko wyszło. Ale chociaż sobie wyjaśniliśmy pewne sprawy.

-Oliwer!

-Nie krzycz na niego, zrobił to dla naszego dobra.

Do kuchni wszedł Oliwer z głową spuszczoną w dół.

-Tak mamo?

-Dlaczego chciałeś pogodzić Konstantina i Paulinę?

-No bo ym, widać ze się bardzo lubią. Prawie jak ty i tata.

-Wiem, że chciałeś dobrze, ale to Paula i Cupko muszą tego chcieć. Na siłę nic nie można.

-Teraz już wiem. Przepraszam.

-Dobra młody nie ma miejsca na smuty. Idziemy na górę, pomogę ci odrabiać lekcji a w tym czasie mama przygotuje kolacje.

-No dobra. Mamo! Może zaproś Cupkovica na kolacje.

-Oliwer!

-Żartowałem hahaha.

-Ty lepiej sobie tak nie żartuj.

Nastał wieczór. Michał wrócił z treningu. Wszyscy usiedliśmy do stołu by zjeść kolacje. Każdy z nas jest ciekaw co Dagmara chce nam wszystkim powiedzieć.

-Dobrze, muszę wam coś powiedzieć. Dla niektórych to może być szok, ale jestem w ciąży.

-Gratuluje Daga, w końcu Oli nie będzie sam.

-A hola hola mi nikt nie pogratuluje? –oburzył się Michał.

-A kto powiedział że ty jesteś ojcem?

Dagmara zaczęła się śmiać, a Michał zrobił minę naburmuszonego dziecka któremu zabrano ukochanego misia. Oli zaczął skakać ze szczęścia, że w końcu będzie miał braciszka lub siostrzyczkę, a ja za kilka miesięcy będę musiała opuścić dom Winiarskich i znaleźć coś własnego w Bełchatowie.

_____________________________________________________________________________

Liczę na szczerość z waszej strony :) Buziaki i do następnego ♥